آن‌ها هم می‌توانند (نگاهی کوتاه به چند کلیشه اشتباه در مورد افراد دارای سندرم داون)

از سال ۲۰۱۲ سازمان ملل متحد ۲۱ مارس را روز جهانی سندرم داون نامیده است. علت انتخاب این روز شباهت عدد ۲۱ و ماه مارس (که ماه سوم تقویم میلادی است) با دلیل به وجود آمدن این بیماری است که وجود یک کروموزوم اضافی در جفت کروموزوم ۲۱ است.

مانند بسیاری از انواع دیگر معلولیت، برداشت عمومی نسبت به افراد دارای سندرم داون چندان دقیق و درست نیست و معمولا تصورات تضعیف‌کننده و غلطی در مورد توانمندی‌ها و شرایط این افراد در جامعه وجود دارد.

امروزه چشم‌انداز زندگی افراد دارای سندرم داون با نسل قبل کاملا تفاوت دارد، چه از لحاظ حمایت‌های دولتی که در برخی از کشورها به وضوح تقویت شده و چه از لحاظ سطح آگاهی اجتماع نسبت به افراد دارای سندرم داون. یکی از دلایل مهم این امر فعالیت‌‌ ترویج‌گران جامعه سندرم داون در از بین بردن کلیشه‌ها و بالا بردن انتظارات از افراد دارای این سندرم است.

این تصور وجود داشته و هنوز هم در بسیاری از جوامع وجود دارد که افراد دارای سندرم داون نمی‌توانند کار کنند! در حالی که اگر شرایط محیط برای آنان مناسب‌سازی شود، آنان نیز مانند سایرین قادر به کار و زندگی مستقل خواهند بود. با تلاش ترویج‌گران این تصور در طول زمان تغییر کرده و امروزه در یک جامعه و محیط مناسب‌سازی‌شده، یک فرد دارای سندرم داون فرصت‌های زیادی برای داشتن یک زندگی عادی دارد. او می‌تواند در یک محیط حمایتی زندگی مستقل داشته باشد که شامل تعداد ساعت مشخص کار هفتگی، گذراندن وقت با خانواده و فامیل و داشتن اوقات شخصی است. درصد افراد شاغل دارای سندرم داون رو به افزایش است. آنها عموما در مشاغلی مثل کار در رستوران، سوپرمارکت‌ها و دفاتر اداری مشغولند.

افراد دارای سندرم داون درست مثل بقیه هستند. همان علایق و احساسات را دارند و در طول زندگی یاد می‌گیرند و تکامل می‌یابند. آن‌ها می‌خواهند همان کارهایی را انجام دهند که بقیه انجام می‌دهند. رانندگی، کار، ازدواج و بچه داشتن.
امید به زندگی افراد دارای سندرم داون در دهه‌های اخیر به طور چشم‌گیری افزایش یافته است. صد سال پیش انتظار می‌رفت فردی با این سندرم کمتر از ده سال زندگی کند. حالا بسیاری از افراد دارای سندرم داون در دهه ششم زندگی خود هستند و این روند بهبود ادامه دارد.