نویسندگان: اردوان گیتی و سارا سیاوشی
این کتاب شامل سه فصل است. فصل اول (فرهنگ ناشنوای ایران): تجربه ناشنوایی، واژگان ناشنوایی، آموزش، دیدگاه رایج در مورد زبان اشاره، زبان فارسی، طرح تلفیقی، مهارت گفتاری، رابط و مترجم،خانواده ، والدین ناشنوا، ازدواج، اشتغال، هنجارهای رفتاری در فرهنگ اجتماعی ناشنوا، دشواری‌ها و چالش‌های زیست ناشنوا، دیدگاه‌های منفی سنتی، تکنولوژی تصویری، کاشت حلزون، توصیه به پژوهشگران، کارشناسان نگاه به آینده.
فصل دوم (زبان اشاره ایرانی): ابزارها و نظام ارتباطی، ماهیت و پیدایش زبان اشاره، شباهت و تفاوت زبان اشاره و گفتاری، تصویر گونگی زبان اشاره، زبان اشاره ایرانی و ساخت آن، ساختار اشاره‌ها، شکل پنجه دست، انواع اشاره‌های دستی، شکل‌بندی اشارات، واج‌ها و مفاهیم، واژگان در زبان اشاره ایرانی، قید و صفت و اسم و فعل، واژه‌شناسی، دستور زبان، علائم غیر دستی، ترتیب کلمات در جمله.
فصل سوم: گاه شماری و تاریخچه جامعه ناشنوایان ایران، آلبوم تصاویر تاریخی مربوط به جامعه ناشنوای ایران.
به گزارش کتاب نیوز، این کتاب دو گروه مخاطب را مدنظر قرار داده است: گروه اول زبان‌شناسانی که این کتاب را با هدف آشنایی با مفاهیم زبان‌شناختی زبان اشاره‌ی ایرانی مطالعه می‌کنند. گروه دوم افراد غیر زبان‌شناسی که با جامعه‌ی ناشنوا در تماس هستند و برای کسب آگاهی عمیق‌تری درباره‌ی فرهنگ و زبان این جامعه به این کتاب رجوع می‌کنند. در رویکرد فرهنگی-انتقادی نویسندگان کتاب، ناشنوایی یکی از تنوع‌های زیستی حیات اجتماعی انسان در نظر گرفته شده و حفظ و احترام این تنوع زیستی، ارزش اجتماعی و مدنی محسوب شده است.
این اولین کتاب در حوزه‌ی مطالعات ناشنوایی از منظر فرهنگی در ایران است. در مفهوم فرهنگیِ ناشنوایی، کسانی که مشکلات شنوایی اعم از افت شنوایی یا سنگینی گوش در سنین بالا دارند لزوماً عضو جامعه‌ی فرهنگی ناشنوا نیستند؛ زیرا لازمه‌ی عضویت در این فرهنگ دانستن زبان اشاره و استفاده از این زبان به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای ارتباطی روزمره است.